Το δικό μου φυλαχτό
Μες στην μπόρα και την δίνη, καμιά φορά μπορεί να αντικρίσεις τα πιο μεγάλα κι όμορφα, τα πιο ακραία και μοιραία… Είναι εκείνη η στιγμή που πριν σχολάσει η μοίρα και δαμάσει τα όνειρα, αποφασίζει να αφήσει ένα δώρο…
Καμιά φορά βλέπεις τα δώρα, έρχονται τόσο ξαφνικά και αναπάντεχα… Εκεί που τα φανάρια της λεωφόρου κοκκινίζουν σαν μια Μαύρη Θάλασσα, ανάβει το πράσινο, τα εμπόδια λυγίζουν κι όλοι οι δρόμοι σου ανοίγουν…
Είναι η στιγμή που καθηλώνεται το πριν και παραμένει ξεχασμένο, γιατί θέλησες εσύ να το ξεχάσεις, κλειδώνοντας στο τελευταίο συρτάρι της καρδιάς σου, αφήνοντας του ένα χαμόγελο και μια ελπίδα…
Το χαμόγελο εκείνο που σηματοδοτεί μια γελαστή καλημέρα και μια ελπίδα για αγκαλιά, όταν το δικό σου το φεγγάρι είναι μακριά σου…Κι αν τα άστρα πια θολώνουν, μια Σελήνη θα υπάρχει να στολίζει την δική σου την ψυχή…
Αρκεί να τολμήσεις να κοιτάξεις, να παλέψεις και ν’ αντέξεις… Άλλωστε ότι αξίζει προμηνύει μια φουρτούνα μες στα χνάρια της αγάπης…
Δύσκολη ζαριά η αγάπη, ένα παιχνίδι για δυνατούς και λίγους, μ’ αναρίθμητα σκαλοπάτια και μύριες νάρκες τριγύρω…
Κι αν αγαπάς τα σκαλοπάτια θ’ ανεβείς κι αν αγαπιέσαι, θα κοιτάζεις κάθε νάρκη, θα την προσπερνάς και θα χαμογελάς, ψιθυρίζοντας της,
Κι αν μπορείς να με λυγίσεις σκύλα, τόλμησε κι έλα…
Έλα να δεις τον άνεμο φτερό και την ψυχή δρολάπι… Μα κι αν αντέξεις και σταθείς, μην ξεχάσεις πως η Θάλασσα στο τέλος θα νικήσει…
Αδίστακτες οι νάρκες δακρύζουν μες στην ήττα τους κι εσύ κοιτάς τ’ αστέρια και τολμάς, χαράζοντας της καρδιάς σου το μονόγραμμα με τα λευκά τα κύματα…
Κάθε βράδυ μια πανσέληνο να ζεις και την ανατολή να την αγκαλιάζεις μέσα από τα μάτια που αγαπάς… Αυτή είναι η Ζωή, αυτό και το τίμημα της…
Ν΄ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι κι η ρουλέτα να χορεύει στον δικό σου τον παλμό… Κι αν ακόμα φοβάσαι την ευτυχία, κοίτα πίσω στο κενό, μάζεψε τα σμπαράλια κι άρπαξε το εισιτήριο της ευκαιρίας…
Να θυμάσαι, τα εισιτήρια είναι πολλά, οι ευκαιρίες λίγες…
Μένω εδώ γιατί ποθώ, στην καρδιά σου να δοθώ…
Φυλαχτό μου, σ’ αγαπώ…
©Kalliopi Tsouchlis
