Εσαεί

Ας ήταν να σε ράντιζα με μύρο κι ανθούς του δάσους, 

Να σ' αγαπούσα Ήλιε μου λευκό θαλάσσης νήμα,

Από κηπάρια και ακτές να χάραζα μπουκέτα.

Λαμπρό μου γιασεμί στο μόσχο σου κυλώ,

Το φως να γίνει άστρο στα τάρταρα της πλάσης,

Με το σφυρί και το στουπί μες του γιαλού τα κύματα.

Στα βραχέα σε καλώ στους δείκτες τους μεσαίους,

Στον κάβο Ντόρο δώσε τα χνάρια σου απόψε,

Στα βράχια καρτερώ λαβωματιά σε λυγισμένο τόπο.

Σε μπλε σκαρί ορχούμαι κι υδρόγειες χορδές,

Κρύσταλλο δισκοπότηρο λαμπρή κορφή ζωής,

Στο βήμα σου κλεψύδρες τα δειλινά μου 'σβήσαν.

©Kalliopi Tsouchlis

'Ατλας αταξίδευτος

Θα πετάξω στο σκοτάδι αερικό να στάξω,

Στο φύσημα τ' ανέμου δραπέτη θα μερώσω, 

Παντιέρα στο ζυγό μύρια πυρά στο γυρισμό.

Αίμα στην ψιχάλα κρότος στο ναυάγιο,

Ρημάζει το βυθόμετρο στα βάθη θα χαθώ,

Λεντία τσακισμένη θολώνουν τα νερά.

Χαμένες οι στεριές βουλιάζει το κακό,

Η μηχανή γονάτισε στην άγκυρα κραυγάζει,

Μαύρο κιτάπι γράφει το τέλος της σωρού.

©Kalliopi Tsouchlis 

Αέναος βυθός

Στο ντέφι του καιρού σου τάζω πεφταστέρια,

Άγγελοι στην ελπίδα αχτίδα στην καρδιά,

Σε πελάγη μακρινά χορεύει η ξαστεριά.

Κάθε μπουνάτσα και ψυχή κάθε νυχτιά κουράγιο,

Αντάμα στα μποφόρια μες τα ψυχρά τα ρέλια,

Χίλιοι μύριοι στεναγμοί για σε αποσπερίτη.

Στο δίαυλο καρτέρι στο σχίνο ένα δάκρυ,

Στ’ ακραία στα μοιραία εσύ Θαλασσινέ,

Στο λογισμό σου τρέχω χαρές μικρές να ψάξω.

©Kalliopi Tsouchlis 

Σταχτόνερο

Σ’ ολόλευκο σεντόνι άρπα γαλάζια στρώνω,

Σ’ αγκάθι ριζώνω κοφτερό κάθε που το πλαγιάζω,

Βαρύ το στέμμα σου ψυχή καλάδα πυρωμένη.

Στάσου μαντάτο να του πας στα ξένα που σαλεύει,

Στο Γραίγο θα σε τάξω θερμέ σταυραϊτέ μου,

Στην κρύπτη ουρανέ σε ραίνω με λουλούδια.

Ο πρίνος στα μαλλιά λευκά καρνάγια σκουλαρίκια,

Στη λήθη ρίχνω πετονιά στο χάραμα φιλί,

Αμίαντο ψαθούρι θα 'ρθω να ξομολογηθώ.

©Kalliopi Tsouchlis 

Αστάρτης γιος

Άσπιλο παιδί εσύ θαλασσινό καντήλι, 

Λάδι καυτό η λύτρωση σε κρύσταλλο ποτήρι,

Μια στάλα σπαραγμός μαύρο σινιάλο ο διωγμός.

Καμάκωσες αγάπη τυλίχτηκες μ' αλάρμη,

Σωτήρας μέγας χωρισμός η στράτα σου απόψε,

Σοκάκι δυο κουπιά μια λαγουδέρα αποσταμένη.

Πόνος βουβός το δάκρυ χτυπάει τα δυο τα βίντζια,

Σε μια γωνιά στη κουπαστή θρηνεί για το κακό,

Υπέκυψες στο τραύμα της συντριβής σου δράμα.

©Kalliopi Tsouchlis

Μια Λασκαρίνα Θάλασσα

Λεπίδι κόρη θάλασσα λευκό περήφανο σκαρί,

Γέννημα σκληροτράχηλο φλέβα παρθένα μητρική,

Σε βάθος αλησμόνητο κολύμπησε τη νιότη.

Στουπιά κουφάρια κόκαλα ακούμπησαν πικρή στεριά,

Της μοίρας στερνοπούλι μ' αδάμαστη ψυχή,

Ζωνάρι μαύρο το θεριό γερό σπαθί κρατάει.

Στο δάκρυ σαλινόμετρο στα χείλη χίλια μέτωπα,

Όρτσα τη μάσκα στο ντεληβοριά χαλίκι στο νοτιά,

Μονάκριβο μου περιστέρι ανέγγιχτο μου βιός.

©Kalliopi Tsouchlis

Θαλασσινό μπουρίνι

Άγγελε χειμωνανθέ, της χωρισιάς ξερόφυλλο,

Άμοιρη φλόγα ο καημός, γέρνει για να μ’ αγγίξει,

Στα πέρατα αρμενίζω, χορταίνω τη φθορά.

Ανάσταση η σταλιά, αχόρταγο, πικρό φαρμάκι,

Αδύναμο δελφινοκόριτσο, την αγκαλιά τυλίγω,

Στα χείλη σβήνω τη λαχτάρα, στα πέλαγα, δροσιά.

Μισό κορμί η φωνή, σπασμένες οι καρδιές,

Ξεχνάω τις πνοές, στης σκέψης το φυλλάδιο,

Τη βροχή κρατώ και τα μπουρίνια μου, μετρώ.

©Kalliopi Tsouchlis 

Η ανάσα μου εν πλω

Σωπαίνει η εισπνοή μου, όταν μιλάς,

Τα μάτια κλείνω, τον αγέρα, αφουγκράζομαι,

Στέκω και γεύομαι, τ’ αλάτι που πρύμα, σέρνεις.

Στην ποθητή σου αύρα, δειλιάζω ν’ απαντήσω,

Ατίθασο δρομολόγιο, στης ψυχής μου, το φεγγίτη,

Βρεγμένο ρούχο η θάλασσα, χορεύει στο κορμί σου.

Της ζωής μου τ’ άγραφα, η χειραποσκευή σου,

Περίπολος Αγγέλων, στο φανάρι τ’ ουρανού,

Στου κόσμου τα δεινά, τολμάω τα αφόρητα.

©Kalliopi Tsouchlis

Φήμη στη σκιά

Κι αν δεν υπήρξες απόψε σ’ ονειρεύτηκα,

αναρωτιέμαι μήπως;

Σ’ αφήνω εδώ μονάχη τροχοπέδη

Τυλίγεσαι σ’ απόγειο ιστό,

γιατί;

Άραγε θα μάθω;

Μα κι αν δεν ζήσω τίποτα,

αρκεί,

για να θυμάμαι εσένα στο φεγγίτη

©Kalliopi Tsouchlis 

Της μοίρας στερνοπαίδι

Στα πέλαγα ξεστράτισα για σένα στεναγμέ,

Στιγμή δε σε φοβήθηκα μήτε και πήρα δάκρυ,

Αμίαντο αμόλυντο σκαρί τη λαίλαπα παλεύει.

Σάστισε μες τη δίνη γυρεύει ανακωχή,

Της θύελλας δραπέτης μικρή θαλάσσης κόρη,

Κακόηχος στρυφνός συρμός ομίχλη προμηνύει.

Λευκή σκυτάλη άλκιμη στον άνεμο βουρλίζεται, 

Σαλπάρει η νύχτα το κορμί και η σιωπή το βλέμμα, 

Για σένα απόψε Άγγελε αγγίζω τη σελήνη.

©Kalliopi Tsouchlis

Εν τω μέσω της νυκτός

Λευκό μου στερνοπούλι της λήθης στεναγμέ,

Σε νιώθω στον παλμό στα βράχια ακροπατώ,

Σε θάλασσα Αρκτική κοπιάζει το βαρόμετρο.

Το ρεύμα το αμέθυστο ζυγώνει στην καρίνα,

Μια φρεσκαδούρα προχωρά μιλιά δε ξεστομίζει,

Ο λέβητας στο πλήγμα εγκάρσια κοψιά.

Επίσαλος σφοδρός το κάσσαρο στουμπίζει,

Σκοτάδι μαύρο βρωμερό ξερνά η τσιμινιέρα,

Σκαντάγιο στα νερά μέχρι να δω στεριά.

©Kalliopi Tsouchlis 

Θυέλλης στίγμα

Θαλάμι στην καρδιά τα μάτια σου καργάρω,

Φωνή μες τον ορίζοντα να στρέψει το τιμόνι,

Τη θύμηση νετάρω στη χωρισιά βελόνι.

Μαρνέρου νιότη μητρική την καταχνιά ξεκάνει,

Αντενοκάταρτο σμιλεύει ετούτη τη νυχτιά,

Φερμάρει το κουράγιο στη λάμπα της θυέλλης.

Καραβοφάναρο δυο μαύρα μάτια με κυκλώνουν,

Γράμμα ψυχής στη μοναξιά μες το καλούπι θάφτηκε,

Στο μίλι και στο στίγμα σ’ ορίζω φεγγαρόφως.

©Kalliopi Tsouchlis

Αστερισμός της λύρας

Τυραννία τ’ αδειανό μου σπίτι έρημος γιαλός,

Φουγάρο κάβος κι άγκυρα στη δέσμη αναρριχώνται,

Εξόριστη λευκή ψυχή θυμίζει το ακρόπρωρο.

Εκεί στη δύση που πλανάσαι ουράνιο τόξο να θυμάσαι,

Στου κόσμου όλα τα μήκη κοιτάζω μια κουκκίδα,

Χρυσάνθεμα ασήμωσες απόψε τη Μεσόγειο.

Τ’ αστέρια μου γκρεμίζω στολίζω τα κοράλλια,

Έσβησε η μέρα ουρανέ κλείδωσα τη καντέρα,

Βέγα σ’ ονομάζω αστερισμέ της λύρας μου λαμπρέ.

©Kalliopi Tsouchlis

Ένα πέλαγος Ελλάδα

Χαράματα στο ντόκο και η καρδιά κουρσεύει,

Τα δυο μου μάτια πέλαγα, στην πρύμνη αγναντεύω,

Μονολογώ στα ρέλια, τώρα που πιάσαμε λιμάνι.

Τη γαλανόλευκη υψώνω, στον άνεμο λικνίζεται,

Γαλάζιο τ’ ουρανού το χρώμα, που το σταυρό αγγίζει,

Στέκω και την κοιτάζω, ατίθαση, περήφανη Ελλάδα.

Αγκαλιά μου γαλανή, σου μιλάω και δακρύζω,

Γέμισε η χούφτα μου αλάτι, στα νύχια ποτισμένο,

Τα σύννεφα μου Άγγελοι, περνούν και τραγουδούν.

©Kalliopi Tsouchlis

Καλή Ελπίδα

Μαυράδι καταγάλανο, σώσε με στ’ ανοιχτά,

Στο φινιστρίνι στέκω, αγγίζω τη σελήνη,

Στροφαλοφόρος άξονας, τ’ όνειρο απόψε,

Δανείζω στον απόπλου, το βήμα της προπέλας,

Χάνει η πυξίδα το βορρά, θαμώνας του Νοτιά,

Εντός μου θέτω ψαλιδιά, σ’ ορίζω φυλαχτάρι.

Σκληρός ανήφορος μου γνέφει, ακτογραμμή,

Στη νιότη σου αϊτέ, θα ράψω καραβόπανο,

Τη θέρμη λησμονώ, λάδι που στο καντήλι, καίει.

©Kalliopi Tsouchlis

Ενάλιος δεσμός

Απαστράπτουσα πορεία χάραξες, χάρτης μελωδικός,

Ακλόνητο τιμόνι κράτησες, έναντι του καιρού,

Ευοίωνη ίριδα εσύ, εφησυχάζεις τον αέρα.

Στο άλμπουρο υψώνεις τη φωνή, στον ουρανό δοξάρι,

Ανάστημα μεγαλειώδες, μια συγχορδία αρμονική,

Αδάμαστη ψυχή, ο γλάρος λευκός, ατίθασος.

Μονάκριβα τα λόγια σου, ελπιδοφόρο τ’ αύριο,

Χαμόγελο του κόσμου, δακρύζει ο βυθός,

Σ’ απόφθεγμα ζωής, εναγκαλίζεται η αγάπη.

©Kalliopi Tsouchlis

Καλή πατρίδα

Σαν πόλη αφήνομαι, κάθε που μπαρκάρεις,

Στίγμα στο στίγμα, στη μπάντα, να κοιτάζεις,

Κόμπος ο χωρισμός, μαύρο θαλασσοπούλι.

Κρύβω το δάκρυ στο φιλί, μετράω τις σιωπές,

Στα δάχτυλα τυλίγω τη στοργή, δέξου το φυλαχτό,

Μαχαίρι ακονισμένο, η λαμαρίνα εμπόδιο.

Άλμπουρο σου κι απόψε, η ψυχή μου,

Κρύψου, στη ζωή μου καρτερώ, να κλάψω μόνη,

Άχτι στ’ αποχωρισμού τη στάχτη, η ανάσα.

©Kalliopi Tsouchlis

Δακρυσμένο μου ρεμέντζο

Σ’ ένα ρεμέντζο πάνω, θόλωσε η τόλμη,

Βίρα στον κάβο απόψε, χάθηκε το βολάν,

Σαν ήρθε και τινάχτηκε, σαν το στουπί με πέταξε.

Αλάργα να σωθούμε, απ’ τη θανή ετούτη,

Της πρύμης τα δεινά, τα λέω και δακρύζω,

Το βλέμμα ήρθα και σήκωσα, ολόρθοι ήταν όλοι.

Γεμάτο οχτάρι, τρέμω, μη δώσει και ξεσύρει,

Κατάπια τη μιλιά κι έκαμα το σταυρό μου,

Το δάκρυ μου ξαπόστασα, σε μιαν ανέμη πάνω.

©Kalliopi Tsouchlis 

Αλμύρα μάνα

Σαν σε κοιτώ, το στίχο εναρμονίζω,

Τα κάτεργα λυγίζουν, απ’ το δικό σου βάλσαμο,

Δεν είσαι δώρο θείο, μήτε και σκόνη αστρική.

Άξαφνο φανάρι εσύ, στης ζήσης τον κυκλώνα,

Ανεξίτηλο το φως σου, γαλάζια κόρη τ’ αργαλειού,

Λευκό μαντήλι ατενίζει, αντάμα στο μουράγιο.

Στον ήλιο σου Κυρά, σταλάζουν οι κομήτες,

Τ’ απόβραδο να γείρω, στη μεταξένια χάντρα,

Γοργοφτέρουγε Βοριά, που Θάλασσα σε λεν.

©Kalliopi Tsouchlis 

Πλεύσιμη αγάπη

Αγάπησα το παγωμένο ίχνος, των χειλιών σου,

Τα λόγια σου θυμίζουν χθες, σε λήθη αυριανή,

Η μοναξιά μας στάζει δάκρυ, σ' υπήνεμη πλευρά.

Αόρατη η αποψινή πνοή, σ' αιτία παρελθόν,

Φθαρμένο εισιτήριο, στο διάβα του καιρού,

Ανεκπλήρωτο έρωτα, μυρίζει η βραδιά.

Ο γυρισμός, σαλπάρει το σκαρί μου,

Κάθε ξημέρωμα, μοιράζομαι τ' ανώδυνα,

Σαν βραδιάσει, να θυμάσαι, σ' αγαπώ.

©Kalliopi Tsouchlis 

Επτά βραχείς

Καταμεσής στα πέλαγα, ταξίδεψε η ευχή μου, 

Άναψα τα φώτα όλα, έριξα την αυλαία, 

Στη κόντρα γέφυρα, τα μάτια ολοκαύτωμα.

Η ζωή μου σε τραγούδι, μαρμαρωμένο το φεγγάρι, 

Πισώπλατα τ' απόνερα, λευκή γραμμή περνάει, 

Στα πρωινά του κόσμου, κόκκινη βροχή ανθίζει. 

Μες την ομίχλη, μ' αγγίζω, μ' αντικρίζω, 

Στο σύρμα πάνω, το παραμύθι γράφτηκε, 

Ξεγέλασα το κύμα, σε μακρινό του συριγμού, φιλί.

©Kalliopi Tsouchlis

Απόγειο

Τα όνειρα αναπαύονται, σε πειθαρχία αισθήσεων,

Σε όρμο αφυπνίζονται, κάτω από τη βροχή λικνίζονται,

Εντάσεις ρυθμικές, σ’ αραχνοΰφαντες επιθυμίες.

Γυαλί που θρυμματίζεται η σιωπή, σε διάλογο κυμάτων,

Διαβρωμένο μέταλλο, σε πλεύση αθωότητας,

Χιλιάδες μίλια, στο χάρτη χαραγμένα, μ’ ελπίδα κεντημένα.

Αστρικό μου σπλάχνο, σ’ αγγίζω, στη νηνεμία των καιρών,

Σμίγουν οι ωκεανοί, σε σπίθα κρυσταλλογραφίας,

Δίαυλος τα μελισσιά σου μάτια, σε μήνα σεληνιακό.

©Kalliopi Tsouchlis

Πιρόγα 

Θερμός διαβάτης, ανεξίτηλος, στου χρόνου τη φθορά,

Θαλασσινή λεωφόρος, σε κάθοδο, απροσπέλαστη,

Αναίτια κι αν αποδράσει, θα επιστρέψει πάλι.

Όλες του κόσμου οι χάρες, στην άπνοια γυμνώθηκαν,

Ελπίδας οξυγόνο φόρεσαν, τις ταραχές της πάλεψαν,

Παρθενικός παράδρομος, το μυροβόλο ύδωρ.

Σ' ένα μεταίχμιο, κείτονται τ’ ανείπωτα,

Τραγωδοί και θεατές, στο σκαρί και στο στουπί,

Σε μιαν αυλαία θάλασσα, μια στάλα ευσπλαχνίας.

©Kalliopi Tsouchlis