Αίπος

Σύρε και λύσε το σχοινί που σε κρατάει στα βάθη,
του έρωτα ν’ ανταμωθούν τ’ άχραντα εκείνα πάθη.
Σε καρτερούσα από καιρό με τον Σταυρό στην πλάτη,
θωρώντας σε σαν θάλασσα την δροσερή κι αφράτη.

Έλα και δώσε μου έρωτα και μίλα μου γι' αγάπη,
δίχως ο φόβος να σε βρει μες στο σφοδρό δρολάπι,
δίχως και πάλι η ξενιτιά να πάρει μακριά μου,
εσέ, που σε λαχτάρησε και πόθησε η καρδιά μου.

Έλα, καρδιά μου, φυλαχτό κει στην Αγιά Μαρκέλλα,
να σε κοιτώ! να τραγουδώ! να σου φωνάζω, γέλα.
Ν’ αναριγούν τα μέσα μου, ν’ αναριγεί όλ' η πλάση,
τα πεύκα της, το Αίπος της και τα μεγάλα δάση.

Γι’ αυτό, τον άνεμο σκαρί κάνε τον και πατρίδα,
για ν’ αρματώσεις τ’ όνειρο στου χρόνου τη λεπίδα.
Να σ’ αγαπώ, να νείρομαι, να σ’ έχω πια δικό μου,
Να σ’ έχω μέσα στην καρδιά, στη σκέψη, στ’ όνειρο μου.

©Kalliopi Tsouchlis