Ματωμένη λήθη
Ξέρεις, καμιά φορά, εκείνο που ματώνει την πληγή, είναι το οξύ της σιωπής… Κι αν δεν έχεις τίποτα να πεις κι αν δεν τολμάς, το χρόνο να γυρίσεις, τουλάχιστον, κοίταξε κατάματα την αξιοπρέπεια και κάπου εκεί μέσα, στη βουή του σκότους, ίσως λάβεις και τις απαντήσεις…
Δικαίωμα στον πόνο έχουμε όλοι, δικαίωμα στο ανήθικο ψέμα, δεν έχει κανένας… Το ψέμα, είν’ εκείνο που στοιχειώνει τις ψυχές και τις ζωές… Η αλήθεια είναι σκληρή, δεν παύει όμως, να υφίσταται… Καμιά φορά, είναι προτιμότερη, όσο κι αν ματώνει…
Κάποια στιγμή, το τραύμα θα επουλωθεί, ο χρόνος θα κυλήσει και η άμμος στην κλεψύδρα, θα έχει ήδη σηματοδοτήσει, τη νέα και δύσκολη αρχή… Αλλιώς , θα σιγολιώνει σαν κερί και το αίμα, θα ποτίζεται στο δέρμα, σαν το πικρό φαρμάκι του φιδιού…
Δεν θέλω να θρηνώ το άδικο, θέλω να ζήσω στην αλήθεια κι όταν φύγω, να είμαι λουσμένη, με το φως το παραδείσου… Δεν επέλεξα το παρελθόν, μα μ’ ακολούθησε και τώρα, στο παρόν μου… Θέλησα όμως, το μέλλον μου να ζωγραφίσω, με χρώματα του δειλινού…
Ν’ αστράψει της όψης μου, η ίριδα και στην αποκαθήλωση του ψεύδους, τα χέρια μου ψηλά, να υψώσω και να φωνάξω πως, περπάτησα στο ίχνος των δακρύων, μα τώρα πια κατάλαβα, πως η λέξη Ζωή, αποτελείται από τρία γράμματα… Τόσο μικρή σαν λέξη, τόσο μικρή και η διάρκεια της…
Γι’ αυτό λοιπόν, θα ζήσω…
Να προσέχεις τις σιωπές σου…
©Kalliopi Tsouchlis
