Αγαπώ

Ποτέ μου δεν σ’ αγάπησα γι’ αυτό που ήδη είσαι,
Εσύ δεν είσαι τίποτα δεν πιάνεσαι και δεν μιλάς,
Εσύ είσαι πένα φτερωτή στου Χάρου το κατώφλι,

Εσύ είσαι αετός στου τάφου το καρτέρι,
Εσύ είσαι όνειρο στης Κόλασης το χάος,
Μα εγώ άλλο από σένα,

Σάρκα και οστά με έπλασαν εμένα,
Αίμα από τη γη και μάνταλα ολότητας,
Πεζολατώ κι οραματίζομαι το χάδι της ανυπαρξίας σου,

Μα σαν γυρίζω το κορμί στο βάθος της αβύσσου,
Στα αυτιά μου αντιλαλεί ο ήχος της φωνής σου,
Στάσου σ’ αγαπώ.

©Kalliopi Tsouchlis

Βερνιέρος

Στου ήλιου τη μεγαλοπρέπεια αναζητώ να σε βρω,
Σκαλίζω τον ορίζοντα και με τα δυο τα κάτοπτρα,
Αντραλίζομαι σαν αντικρίζω τούτες τις λίμνες οφθαλμών,

Σφάλμα υποδιαίρεσης όλη η ζωή σου χάμω,
Και μια καθετότητα ραγίζει το  επίγειο σημάδι,
Ουράνιο τόξο η λαβή που βύθισες στον άνεμο,

Μα φυσαλίδες κύκλωσαν την εικονική σου μάσκα,
Και σαν μποτζάρισε η λαμαρίνα χάθηκες για πάντα.

©Kalliopi Tsouchlis

Αγέρας

Αερικό γεννήθηκες από της μάνας σου τα σπλάχνα,
Θεριό δεν εφοβήθηκες σαν έβγαλες φτερά,
Τον κόσμο εταξίδεψες με το ασύλληπτο σου βλέμμα,

Αγάπησες και πόνεσες γονάτισες κι εστάθηκες,
Ατίθαση εσχάρα με κάσαρο από γαίμα,
Κι όσες φορές  σε βλάψανε κατάφερες κι εχάθης,

Ξανοίχτηκες κι αφάνισες του κόσμου τη σαπίλα.

©Kalliopi Tsouchlis

Πέτρινη oμίχλη

Βαρύγδουπη σιωπή στης χαραυγής τη λησμονιά,
Θυσανοσωρείτες  σκέπασαν το βουβό σκοτάδι,
Στάσου και κοίτα την οδύνη του σπαραγμού,

Μιλιά να μην ακούγεται σε τούτο το ταξίδι,
Μαύρισε το σεντόνι τ’ ουρανού απ’ το παχύ το πούσι,
Θρηνεί η γη τις αιώνιες μονές  που κατοικεί η θλίψη,

Ματώνει η πέτρα που σκεπάζεται από ματσέτα της σκεπής,
Συνθλίφτηκε ο κόσμος στο αίμα της αστροφεγγιάς,
Μα είναι το τίμημα βαρύ κι απάνθρωπο,
Από τις στάχτες να γεννηθεί η πλάση.

©Kalliopi Tsouchlis

Φυγή

Μοίρα ευνουχισμένη με ματωμένο άλλοθι,
Γεράκια σκοτωμένα στα όμματα αντίκρυ,
Σαπισμένες ψυχές σε διαβρωμένα σώματα,

Λησμονημένες ώρες στης κακουχίας το σέλας,
Μαυροφορούσα κόρη άνωθεν του νεκρού της,
Ουρλιαχτό της συμφοράς εμπνέει τη δόλια ώρα,

Το Αν και το Ποτέ στου ξεριζωμού τη στέρνα,
Κι όσο σκαλίζει η πληγή, ματώνει η φλέβα εκείνη,
Αλλόθρησκη ζωή, σε περασμένα χρόνια,
Μα το απάγκιο την κουρνιάζει της συμφοράς την ώρα,

Γαληνεμένη φεύγει για το λογκάδο της ταξίδι.

©Kalliopi Tsouchlis

Αντίο

Κερί αναμμένο στα χέρια σου, η λεπίδα,
Ματωμένη σάρκα στο φτερό του Αγγέλου η μιλιά σου,
Ταραχή κι ανεμοθύελλα η στοργική υφή σου,

Λαβωμένη ψυχή σε σκαλισμένο σώμα,
Έρωτας φέρετρο, η σκοτεινή πινελιά σου,
Σαράκι λέγεται η πίκρα η δική σου,

Κατακρεουργημένο στάχυ το διάβα το δικό μου,
Ζωές κλεμμένες και των δυο,
Απάρνηση του μαζί στο βωμό του Ποσειδώνα,
Κι όλα τα ζωντανά κρύσταλλα για ένα τέλος ματωμένο,

Στου αποχωρισμού την κούφια ώρα.

©Kalliopi Tsouchlis