Κλεψύδρα

Καμιά φορά τα λόγια, πνίγονται στην θάλασσα, χιλιάδες όνειρα χαμένα, σε μια καυτή σιωπή... Θαμμένα μες στην αγωνία, παρέα μ’ ένα χρώμα, ανύπαρκτο... Σε τόσα δύσκολα κι ακραία, βυθίζεται η λύτρωση... 

Αναμοχλεύεις το παρόν, ζητάς το παρελθόν και μέσα, σ' ένα καημό, σκορπίζεις το λυγμό... Κυλάει η φλέβα στο γυαλί, χαράζει την πληγή, ουρλιάζει κι η ψυχή…

Κυματοθραύστης της καρδιάς, η λογική… Εκείνο το φθονερό μυαλό, που καταστρέφει, τα όμορφα και τα ωραία… Μοιραίο συναπάντημα, σε χρόνο αόριστο…Πόσα κρύβει μέσα του, εκείνο το μαξιλάρι, της νύχτας…

Όλα εκεί ποτίζονται, οι αναστεναγμοί, τ’ ανείπωτα λόγια, τα δάκρυα…Μα εκείνο, το λεπίδι της ανάμνησης, είν’ εξωφρενικό… Λιγοστεύει την εκπνοή, εσώκλειστος αέρας, σ’ ένα κουφάρι στάχτης…

Μην ξεχνάς όμως, πως το ουράνιο τόξο, ανταποδίδει πάντα, όσα στερεί η βροχή…Κάπου στα μισά, γεννιέται η Ελπίδα και είναι η μόνη, που παραμένει πιστό δεκανίκι, μέχρι τέλους…

Όταν θα φεύγεις, μην γυρίσεις πίσω να κοιτάξεις… Η μυρωδιά απ’ τα συντρίμμια και τα λιωμένα πάθη, είναι αποκρουστική…Ύψωσε το ανάστημα σου, εκεί που σου αρμόζει… Κάνε το χρόνο φίλο και τις πληγές σου γέλιο, τώρα πια ξέρεις καλά, να τιθασεύεις τους πόνους…

Πριν φύγεις...

Να ψιθυρίσεις, μια συγγνώμη, στον εαυτό σου...

©Kalliopi Tsouchlis