Γαλανόλευκο

To Γαλανό και το Λευκό, τα 'χω αγκαλιά στην κλίνη
και τη σελήνη ελλήνισα στο Φως που κατευθύνει. 
Δώσ' μου, Θεέ μου, δύναμη τ' αστέρια να μετρήσω
και τη χαρά, σαν πέφτανε, στα χέρια να κρατήσω.

 
Δώσε στ' αγνάντι θάλασσες, τα δειλινά, τους φάρους, 
της λυκαυγής τα χρώματα και τους λευκούς τους γλάρους.
Από στεριά να λυτρωθώ και μόλο να μην πιάνω,
να ξεστρατίζει η σκέψη μου και τούτα να ξεχάνω.

 
Να 'χω σκαντάγιο να μετρώ τ' απύθμενα νερά της,
κι από τα στρίτσα, ως άγκυρα να πέφτω στα βαθιά της.
Να ξεγλιστρώ στα κύματα, το φρένο να μην πιάνει,
ν' αναζητούν στα πέρατα καπτάνιοι και βαρδιάνοι.

 
Δίχως εξάντα κι άγκυρα στα κάτω της θαλάσσης,
χιλιόχρονα να εξερευνώ τις μύριες της εκτάσεις.
Να 'χω ναυάγια να μετρώ: τ' ατσάλι πώς πληγώνει,
η αρμύρα που τα σκέπασε κει που η σκουριά ζυγώνει.

 
Να 'χω σκουτί τ’ αφρόντυμα και το κορμί νερένιο,
κι άνθρωπο πια μη ματαδώ, μακάρι και πνιγμένο.
Έτσι, από τούδε αναζητώ κάποιον βυθό, να στάσω:
τα θλιβερά τ' ανθρώπινα για πάντα να ξεχάσω.

©Kalliopi Tsouchlis