Μια Ελλάδα πόνος
Είναι εκείνοι που κάηκαν ζωντανοί και γέμισε η Μεσόγειος μια χούφτα στάχτη, που χάθηκαν σε ενός λεπτού σιγή, είναι κι άλλοι που καίγονται καθημερινά και ζουν ακόμα…
Είναι εκείνοι που μαρτυρούν καθημερινά, για ένα κομμάτι ξερό ψωμί, αφού δεν έχουν πια την άνεση να μασήσουν φρέσκια ψίχα, αλλά μπαγιάτικη κι αποκαμωμένη σαν τα κορμιά τους…
Είναι εκείνα τα σιωπηλά μεροκάματα, που ξυπνούν από τις δυο τα ξημερώματα ή από τις έξι, δεν έχει σημασία… Είναι εκείνοι που βγαίνουν στον δρόμο και οδηγούν, κουρασμένοι, άυπνοι και ακόμα σφίγγουν τα χείλη κι αντέχουν, για πόσο ακόμα;
Κανείς τους δεν ξέρει…
Δεν έχει σημασία αν δουλεύουν στο γραφείο με ευπρεπή ενδυμασία, ή αν τρέχουν μες στον καύσωνα, φορώντας μια βερμούδα…
Τους μισούς, τους λιώνει ο ήλιος, αφυδατώνει την σάρκα τους και δαμάζει την ζωή τους… Τους υπόλοιπους, τους λιώνει μια οθόνη υγρών κρυστάλλων…
Είναι κι εκείνα τα γεροντάκια, που ''λιμοκτονούν'' στην εποχή των θαυμάτων και αύριο που τελειώνει ο μήνας, θα υποφέρουν μες στην ζέστη του Ιούλη, για να πάρουν την σύνταξη για την οποία έσκισαν τα γόνατα και τις χούφτες τους, για να την αποκτήσουν...
Και τώρα τι;
Τώρα τίποτα...
Στάσεις λεωφορείων, πλημμυρισμένες από κόσμο, περιμένουν να γυρίσουν σπίτι, δεν έχουν άλλη επιλογή ε;
Χάθηκε η επιλογή, μαζί και η μιλιά μας...
Όπως και να ‘χει κάθε βράδυ και οι μεν και οι δεν, εξαντλημένοι επιστρέφουν σπίτι, πονούν τον αυχένα τους, υποφέρουν από πόνους στο χέρι, στην πλάτη...
Ο χειρότερος πόνος όλων, είναι εκείνος της ψυχής μας, που ραγίζει κάθε μέρα... Σκέφτεσαι τον πόνο τον δικό σου, αντικρίζεις ένα φίλο στο δρόμο να μιλήσεις, ακούς τον δικό του και ψιθυρίζεις ''και μη χειρότερα...''
Ίσως δεν τολμάς να μοιραστείς τα δικά σου βάσανα, γιατί τα βάσανα του διπλανού, είναι μεγαλύτερα...
Και τ' άλλα βάσανα, είναι μες στα νοσοκομεία, που δεν υπάρχει χώρος ούτε καν για την στιγμιαία αναπνοή...
Άλλωστε ποιος αναπνέει πια;
''Στην εισπνοή λυγίσαμε, στην εκπνοή δακρύσαμε...''
Εν ολίγοις, ταλαιπωρημένα κορμιά, πέτσινα κουφάρια της βιοπάλης και του μόχθου…
Γονατίζουν, μα μέσα τους ζει μια Ελλάδα που αγαπούν, ένας Ύμνος, ο Σταυρός και η Σημαία… Εκεί εναποθέτουν την ελπίδα τους πια…
Άλλωστε η ελπίδα, καταλήγει πάντα στον επίλογο…
©Kalliopi Tsouchlis
