Ξημερώματα
Το τηλέφωνο χτυπάει και η ώρα, κοντεύει τρεις το πρωί, αναστατωμένη, άνοιξε τα μάτια της… Πετάχτηκε από τον καναπέ, σε δευτερόλεπτα, απάντησε και... ήταν εκείνος… Έρχομαι, της είπε, σταμάτησε η καρδιά της για μια στιγμή και ταυτόχρονα, έλαμψε ο κόσμος της…
Ένα πλατύ χαμόγελο, που θύμιζε, εκατοντάδες ροδοπέταλα, να την καλύπτουν… Πως είμαι έτσι ,σκέφτηκε, σ’ αυτή την κατάσταση θα με δει; Ο χρόνος κυλούσε απελπιστικά, γρήγορα και το χτυποκάρδι, έφτανε στο ζενίθ…
Ξαφνικά, ηρέμησε, ήπιε λίγο νερό κι επέστρεψε στο καταφύγιο του νου της, ξανά… Το υπνοδωμάτιο, την έδιωχνε για μέρες… Δεν άντεχε να κοιτάξει το αδειανό κρεβάτι, σάστιζε...Έκλεινε την πόρτα και ανακουφιζόταν για λίγο, χωρίζοντας κατά κάποιο τρόπο, το σπίτι στα δυο…
Η μουσική έπαιζε χαμηλά, και το σκοτάδι, γέμιζε το χώρο… Το κουδούνι χτύπησε και η πόρτα, άνοιξε… Η μέρα και η νύχτα πλέον συναντήθηκαν, ξανά… αλλά, χαράματα… Δεν μίλησε κανείς, δεν χωρούσαν λόγια…
Έφτανε η αγκαλιά που της έκανε μόλις την είδε κατάματα, τράβηξε το κεφάλι της, απαλά στον ώμο του και την έσφιξε τόσο δυνατά, λες και φοβόταν, μήπως τη χάσει πάλι…
Κοιταζόντουσαν για ώρα και οι μόνες, που είχαν το λόγο πλέον, ήταν οι καρδιές τους…Άλλωστε, μόνο αυτές ακουγόντουσαν…Ο χρόνος είχε σταματήσει , τα δάχτυλα περπατούσαν πάνω στο κορμί του καθενός και ήταν αρκετό, για να κλείσουν τα μάτια και να αισθανθούν, εκείνη τη μικρή στιγμή ευτυχίας…
Σε μια στιγμή και δίχως να αναλογιστούν, γιατί και πως, βρέθηκαν σαν ένα κουβάρι, στο κρεβάτι…Την είχε κρύψει στα χέρια του μέσα, σαν να ήταν, μικρό παιδί…Χάιδευε τα μαλλιά της , τη στιγμή που της ψιθύριζε, πως είναι δική του…
Μιλούσε το συναίσθημα τόσο δυνατά, που η νύχτα, είχε γονατίσει στα πόδια τους μπροστά και τους θαύμαζε… Λες και το σκοτάδι, βρισκόταν σε πάλη με τον ήλιο, για να μην ξημέρωνε, ακόμα…
Κοιμήσου, της είπε κι εγώ θα σε προσέχω…
Κι όπως κούρνιασε κοντά του,το μυαλό της, άδειασε από κάθε τι θλιβερό, χαλάρωσε η σκέψη της και η ψυχή της παραδόθηκε, στα πλήκτρα των χειλιών του…
Η Ανατολή, τους βρήκε μαζί, σαν ένα σώμα… Ξύπνησε τόσο όμορφα δίπλα του, καθώς οι πρώτες ακτίνες, διαπέρασαν με τόση χάρη την κουρτίνα και έλαμψαν μέσα της…
Και κάπως έτσι, φόρεσε το πιο γλυκό χαμόγελο της, τον κοίταξε, αγγίζοντας τον, στο πρόσωπο, μ’ ένα γλυκό φιλί και σιγοτραγουδώντας του αποκρίθηκε...
Καλημέρα, σ’ αγαπώ…
©Kalliopi Tsouchlis
