Αρχιπέλαγος

Βάζω κι απόψε απ' το καλό το λάδι, στο καντήλι
κι έχω στη σκέψη, πως κουνώ στο μόλο το μαντήλι.
Πώς να γευτώ την αύρα σου, την ευωδιά του μύρου,
χρόνια π’ αλάργεψες μακριά στις θάλασσες του απείρου;

Το τίμημα βαρύ κι εγώ σαν δυο ψυχές μονάχες
να πολεμώ, να πάλλομαι στις άνισες τις μάχες.  
Άλλο δε θέλω, παρ' αυτό το σ’ αγαπώ να λέω,
κι ας νοιώθω εγώ στο πέλαγος σα ναυαγός, να πλέω.

Για μένα κράτα σφαλιστά τα γαλανά σου μάτια,
που μάγεψαν τα πέλαγα τα μήκη και τα πλάτια.
Όμορφο εσύ στα βάθη της θαλασσινό κοχύλι
που λάτρεψα να με φιλάς με τ’ απαλό σου αχείλι...

Θα γίνω κόρη του Βοριά και του νησιού μελτέμι,
να ραίνω με τ’ ανθόκλαδα πού το χτυπούν οι ανέμοι.
Για σε, που ζεις στην ξενιτιά και μ' έγνοια το καράβι,
θυμήσου εκείνη, που ποθεί να κλώθει, να σου ράβει. 

©Kalliopi Tsouchlis