Τρισήλιο

Σ’ ένα καράβι σου άφησα τα μελισσιά μου μάτια
κι εκείνο, σε αναζήτησε στης Γης τα μονοπάτια.
Στο κάσαρο χρόνια κρατώ μιαν αγκαλιά τ' αστέρια
και σ' τα σμιλεύω πάλλευκα να φτιάξω περιστέρια

για σένα! εγώ, που ξόδεψα της ζήσης το κουβάρι,
για να σε βρω στ' απύθμενα κι όπου πετούν οι γλάροι.
Μ' έναν εξάντα σ' έψαξα και πέρ' από τον ήλιο.
Σ' έπλεξα και σε ξέπλεξα με δίπλοκο τρισήλιο.

Τι νοσταλγώ στα κύματα μες στ' άγριο ξεροβόρι,
τι τραγουδώ στα πέλαγα με τ’ άστρα πανωφόρι.
Θα προσδοκώ, θα καρτερώ μέχρι να σ' ανταμώσω.
Πριν γίνει ο άνεμος πουλί και τα φτερά μου δώσω

θαλασσινέ Διαβάτη μου, του πόθου φυλαχτάρι,
που καρτερούσα την αυγή μον' τη δική σου χάρη,
που πόθησα τα μάτια σου, το θαλασσί τους χρώμα,
που αγκάλιαζα τις Θάλασσες σαν το δικό σου σώμα

που ερχόσουν με τ’ αφρόντυμα, το θαλασσί μαντήλι,
και δίψαγαν τα πέλαγα να σου φιλούν τα χείλη,
τα γιασεμιά, τ’ αγιόκλαδα για σε που γονατίζαν
στα κάλλη σου, και τ’ άνθη τους στ' απλόχερα χαρίζαν

με μαϊστράλια, μ' ευανθούς και με νοτιάς ζαφείρια,
τώρα κινείς στα πέλαγα και χτίζεις τα γιοφύρια,
ένα για μένα π' αγαπώ και νοσταλγώ στ' αγιάζι,
κι ένα για σένα, που ποθεί η ψυχή, για ν’ αγαλλιάζει.

©Kalliopi Tsouchlis