Αλτερνατίβα
Χορεύοντας ένα χασάπικο, η ψυχή της πηγαίνει πάσο, στην απουσία του… Δεν επέλεξε να τον γνωρίσει, μα θέλησε, να τον αγαπήσει…Είχε την ανάγκη, ν’ ακούσει πάλι, την καρδιά της να χτυπάει…
Η ατίθαση αύρα της και το περήφανο σκαρί της, δεν της επέτρεψαν, ποτέ να γονατίσει, ούτε να συνθλιφτεί…Αγκάλιαζε πάντα τον πόνο, με θέα το λιμάνι…Μιλούσε στη λαμαρίνα του παροπλισμένου κι έτσι, γαλήνευε τη θλίψη της…
Δεν της ταίριαξε ποτέ, ο διπλός χορός, εκείνη γεννήθηκε, για να πετάει και να χάνεται, σε μιας στιγμής απόφαση...Κι αυτό, την ακολουθούσε πάντα, ήταν η κατάρα του δικού της, πεπρωμένου…Πως να κρυφτεί, στην επιβολή του δήθεν…
Ήταν αδύνατον, ίσως και να έγραψε, η μοίρα την δόλια, παράγραφο…Ότι κι αν συνέβη, στο καλούπι της ρουτίνας, δεν δέχτηκε να ζήσει…Απαρνήθηκε πολλά, ίσως να έδιωξε και την ευτυχία…
Όμως το αίμα που κυλούσε μέσα της, δεν της επέτρεψε ποτέ, να προσαρμοστεί, στο πρέπει της κατάστασης...Πάντα κατάφερνε να κάνει τον άνεμο, ένα κουβάρι, εκείνη, έδινε το πράσινο φως κι η ίδια, χάριζε, την κόκκινη κάρτα…
Πονούσε, έκλαιγε, αγρυπνούσε τη νιότη της…Μα κανείς δεν έπαιρνε, την ικανοποίηση του θεάματος αυτού…Η τραγωδία έπαιρνε θέση, στη δική της καταπακτή, όταν οι πόρτες, σφράγιζαν…
Συντροφιά, ένα παλιό καλό τραγούδι και το σκοτάδι, συνομιλητής…Ο καλύτερος συνδυασμός, στην πλήξη της σιωπής…Κι έτσι έμαθε, να δίνει απαντήσεις, στο όχι και στο μη…Πλήρωσε με τη ψυχή της,την άρνηση, στην δυστυχία του παρόντος…
Στον επίλογο της πορείας της, τα γράμματα, θα τα χαράξει μόνη, όσο κι αν πονέσουν,άλλοι…Είναι το τίμημα, που της ανήκει …Κι αν τύχει και σμίξουν πάλι, τα φεγγάρια, τα κυβεία θα τα κρατάει εκείνη…
©Kalliopi Tsouchlis
