Κυρά κι Αρχόντισσα

Γαλάζια Θάλασσα Κυρά παντοτινή ομορφιά μου,
που μάγεψες τα μάτια μου και την αγνή καρδιά μου,
έρωτα, εσύ που δάμασες άντρες, θεριά πανώρια,
που απ’ τις Κυράδες κράτησες και τώρα ζούνε χώρια

Των λιμανιών Αρχόντισσα, Θάλασσα! εσύ, του νόστου,
που από το μόλο σε θωρεί κι ο ναύτης του αγνώστου,
που καρτερεί στην ώρα του μες στη δική σου αγκάλη,
να τον καλέσεις, μάγισσα, στα πέλαγα σου πάλι

Δώσε σχοινί από τους βυθούς να το δεθώ ζωνάρι,
να κατεβώ στ’ απόκρημνα σαν άλλο παλικάρι,
να δω τι κρύβεις μέσα σου και στα βαθιά νερά σου,
για ν’ απογίνω πέλαγο κι άλλο μη ζω μακριά σου.

Θάλασσα, εσύ παντοτινή και γαλανή ομορφιά μου,
που θέλησα μες στην νυχτιά να κάνω ζωγραφιά μου,
στέκομ' εδώ και κλαίγοντας παρακαλώ σε, Κόρη,
τον πόνο μου ν’ απαρνηθώ σαν θα κοιτάζω πλώρη.

©Kalliopi Tsouchlis