Εγώ..Εσύ..Εμείς...
Εσύ εκεί κι εγώ εδώ, κουρασμένη από της νύχτας το σκοτάδι, ένα ποτήρι λευκό κρασί κι ένα τσιγάρο να με συντροφεύουν, πάνω στο παγωμένο πάτωμα...Τα άκρα μου, τρέμουν στην σκέψη σου και μόνο...και το μυαλό μου ταξιδεύει μαζί σου...Όσα μίλια κι αν μας χωρίζουν, δεν παύει η παρουσία σου, να είναι τόσο αισθητή πάνω μου, που σαν ρεύμα, με κρατάει σε αμηχανία και εγρήγορση...Μεγάλο πράγμα η προσμονή, ακόμα μεγαλύτερο πράγμα η απουσία από το χάδι σου και η γεύση από το φιλί σου...
Το βλέμμα σου, καρφωμένο πάνω μου και η καρδιά μου σφραγισμένη...Σαν να κλείδωσε από το συναίσθημα, κανείς δεν χωράει να μπει, ούτε καν εγώ η ίδια, δεν τολμάω να χτυπήσω την πόρτα...Φοβάμαι στην ιδέα και μόνο, πως θα την δω κι εκείνη...ξαπλωμένη στο πάτωμα, θλιμμένη και κουρασμένη από την αγωνία, μέχρι να σε δω και να της δώσω την ευκαιρία,να αρχίσει να χτυπάει πάλι γρήγορα...Εκείνο το σκίρτημα, που είχα να νιώσω χρόνια, νόμιζα πως δεν θα το βιώσω ποτέ ξανά...Κι όμως ...συνέβη...
Τόσο απλά, τόσο απρόσμενα, ένα βράδυ Κυριακής...κι ένα μήνυμα ψυχής, ήταν αρκετά για να ανοίξουν, το διακόπτη των συναισθημάτων...Έκλεισα το ''off'' και ζω πλέον στο ''on''...Με τρομάζει η ιδέα, φοβάμαι πολύ τι θα συναντήσω στην επόμενη στροφή του δρόμου...Δύσκολο προβλέπεται το ταξίδι, μα κι αν δεν ήταν δύσκολο...Ποιος ο λόγος να θέλω να το ζήσω...Όλα τα όμορφα , είναι επικίνδυνα...στο είχα πει άλλωστε, θέλει μεγάλο ρίσκο και δυνατούς παίκτες, το παιχνίδι με τα ζάρια...
Ίσως έρθουν οι εξάρες..ίσως κι όχι...Κανείς μας δεν ξέρει...Δεν μιλάς, δεν μιλάω, φόβος διακατέχει και τους δυο μας, ταραχή και αγωνία...Δράση-Αντίδραση, ανάμεσα στο πρέπει και το θέλω...Ένας πόλεμος συναισθημάτων μέσα μου...όπως και μέσα σου...Η παρουσία σου, το μυαλό σου, ο μαγνήτης που με τράβηξε κοντά σου...Το χάσμα ,ενώθηκε με το θέλω κι η φλόγα δυναμώνει...Τόσο που σε... και μας φοβίζει...
Μα αν φοβηθούμε, χάσαμε...Όπου βγει το ταξίδι αυτό, ίσως ένα ταξίδι από τα λίγα και τα επικίνδυνα, δίχως αύριο, δίχως προορισμό και φινάλε...Κάποια ταξίδια άλλωστε, δεν τελειώνουν ποτέ...Κάπως έτσι προβλέπεται κι αυτό, περιπετειώδες, γεμάτο ένταση και φλόγα...Μια φλόγα που ενώνει τα κορμιά, σαν τα κομμάτια του παζλ...Και ενώνονται αργά, θέλει κόπο, μα θέλει και τον τρόπο, μέχρι να συμπληρωθεί...Ένας δίνει κι άλλος συμπληρώνει...
Δεν ξέρουμε αν θα πετύχει, μα αξίζει να το προσπαθήσουμε...κι όπου βρέχει ας ταξιδέψει...Καπετάνιος η μοίρα και Πιλότος η ψυχή...Ποιος να αντισταθεί απέναντι σ' αυτές τις δυο Κυρίες...Ποια δύναμη είναι ικανή να τις αντικρούσει...Πόσο μικροί εμείς μπροστά τους, να αρνηθούμε;;Έχουν δική τους πυξίδα και μας οδηγούν, εκεί που θέλουν...Δεν έχουμε επιλογή, παρά μόνο να ακολουθήσουμε...
Δεν έχω πολλά, μα έχω θέληση, να αφεθώ στα πλήκτρα που κουβαλούν τα χέρια σου...και να με κάνεις δική σου...Ξεκλείδωσε με κι αν το καταφέρεις, θα χαμογελάσω ξανά, χάρη σε σένα...Έχω ανάγκη να αισθανθώ ξανά, εκείνο που μου στερήθηκε...Δεν το έδιωξα, μα το πήραν με τη βία...Δεν με ρώτησε κανείς, άδειασε η αγκαλιά μου, γκρεμίστηκε ο κόσμος μου σαν ένας πύργος από άμμο, μπροστά στα μάτια μου...Ήμουν αδύναμη κι ανίκανη, για να σώσω το οτιδήποτε...
Κι αυτό τον πόνο, τον κουβαλάω...Τον πόνο της απώλειας, της ήττας...Πόνεσε η καρδιά μου, έκλαψε η ψυχή μου, στοιχειώθηκε το κορμί μου...Έγιναν πύρινος σίδηρος τα αισθήματα μου, έκαιγα όποιον τολμούσε να με πλησιάσει...Μέχρι που κάηκα ζωντανή, στο βωμό που έστησαν άλλοι για μένα..κι έπεσα μέσα ζωντανή...Ήρθες τόσο ξαφνικά...ίσως ήρθες να κατασβέσεις όλη αυτή την πυρκαγιά, ή να την αποτελειώσεις...
Όποια κι αν είναι η αιτία του ερχομού σου, ένα πράγμα σου ζητώ...γίνε γρήγορα η αφορμή του τέλους...όποιο κι αν είναι αυτό, δεν με νοιάζει αν είναι ευτυχισμένο ή άδοξο...Αρκεί να υπάρξει...Δεν αντέχω άλλο, κουράστηκα, θάφτηκα στις στάχτες μου...γέμισα τα νιάτα μου πληγές και μαύρισα τον κόσμο μου, άθελα μου...Πρέπει να τελειώσει όλο αυτό, σε παρακαλώ....Να τελειώσει...Το εμείς, μας περιμένει, στο επόμενο waypoint...
Μην κουνηθείς μου είπες, περίμενε με...θα γυρίσω....σου απαντάω τώρα...περιμένω και θα....για όσο,για όπου, για λίγο...
...Σ' αγαπάω και σε θέλω , όπως θέλω εγώ, θυμάμαι...
©Kalliopi Tsouchlis
