Λευκός καμβάς

Παλέτα δίχως χρώματα, θυμίζει η μέρα, μακριά σου…Διστακτικά, κοιτάζω το ρολόι κι οι δείκτες, φλόγες μες στα μάτια μου…

Πλαστικό που καίει η στάχτη, μυρίζει η νύχτα… Που είσαι; Ξέρω που είσαι, μα δεν είσαι εδώ… Άρα, δεν είμαι πουθενά…

Βαρύγδουπο, τούτο της απουσίας, το στίγμα… Ανύπαρκτες συντεταγμένες, δυο χούφτες ιδρωμένες… Δάκρυ πόθου, στάζει το ξημέρωμα, σμήγμα που στεγνώνει στο σεντόνι, η ανατολή…

Που να χωρέσουν τόσα, ανείπωτα φιλιά… Γέμισε το δωμάτιο υφή, την αισθάνομαι και φοβάμαι… Ξέρεις κάτι; Εμένα νιώθω, το άγγιγμα μου με τρομοκρατεί… Κι εσύ;

Μια κατακρεουργημένη απουσία, αγκάλιασα και χτες…Είναι εκείνη, που κι απόψε, θα με χαϊδέψει… Δίκη δίχως μάρτυρες, πάλι…

Δικάζω το συναίσθημα, του χωρισμού μας έναντι… Ένοχη στην ανάμνηση, αθώα στην πληγή… Σ’ ένα πόρισμα, που καταδίκασα εμένα…

Βλέπεις, ένας τραβάει τη σκανδάλη κι άλλος μαζεύει σφαίρες… Ένας σωριάζεται στο παγωμένο μάρμαρο, με δυο κηλίδες αίμα... Κι ο δειλός, κοιτάζει τα κλειδιά…

Στην πόρτα απέναντι, με θράσος μειδιάζεις… Κουρνιάζεις στην φίλτατη φυγή, μαζεύεις και τις στάχτες…

Κι από το βάθος, ακούγεται μια φωνή, να ψιθυρίζει…

Φεύγοντας, ξέχασες μια σφαίρα…


©Kalliopi Tsouchlis