Εν όλω

Νομίζεις πως πονάει η μοναξιά σου; Ρώτησε τη νύχτα, εκείνη μονάχα ξέρει και κρύβει καλά, τις απαντήσεις… Εκείνη γνωρίζει, γιατί είναι παρούσα, από τη δύση μέχρι την ανατολή, που σκεπάζεται ο εφιάλτης, με το φως του ήλιου και το μπαλωμένο, της ψυχής σακάκι…

Ένα σακάκι ταλαιπωρημένο και άγρια βασανισμένο… Μια φόδρα ραμμένη, από ατσάλινα καρφιά, που βιάζουν επανειλημμένα, το βρεγμένο δέρμα… Αίμα στάζει και ιδρώτας καρφωμένος, σ’ ένα ύφασμα κακής κοπής… Εκεί μέσα, κρύβονται και θάβονται αποβραδίς, τα αν, τα γιατί κι εκείνο το σκουριασμένο άδικο…

Μια ζωή καθηλωμένη, στη διάβρωση και στον ανέγγιχτο ευτελισμό, του μέλλοντος… Όνειρα χαμένα, πίσω από την κουρτίνα… Ψυχρές γωνίες μες το σπίτι, θυμίζουν κλουβιά, με φρικτά θηρία… Αναρωτιέσαι απόψε και κάθε απόψε, ανύπαρκτες οι απαντήσεις, σε ρητορικές ερωτήσεις…

Η σκέψη πονάει, εκείνος ο ανελέητος πονοκέφαλος, που χτυπάει τόσο βάναυσα το κεφάλι, πάνω στο υγρό μάρμαρο… Ένα πάτωμα, που θυμίζει τραγελαφική τραγωδία… Κάπου εκεί μέσα, σ’ εκείνο το βούρκο, χάνονται τα λόγια…

Εξαφανίζεται το νόημα, σαν τη στάχτη, που τη σηκώνει ο άνεμος, ψηλά… Εξαφανίζονται και οι ζωές μαζί της… Περνούν τα χρόνια, σαν επικυρωμένα εισιτήρια, στο σταθμό του τρένου… Αμέτρητες στιγμές, που αναπόφευκτα, φτάνουν στον τερματικό σταθμό…

Τίποτα δε γυρίζει πίσω και τίποτα, δεν μας ανήκει… Πέρασαν, έφυγαν και δεν ξαναγυρίζουν πια… Αρρώστια θυμίζει, η ιδέα και μόνο… Κι όμως, είναι σκληρή η πραγματικότητα, για βελούδινα κορμάκια, που στέκονται σε πόδια ξύλινα…

Θέλει τόλμη η συνέχεια και δυστυχώς, δεν ακολουθούν όλοι… Το παιχνίδι τούτο, απαιτεί λίγους παίκτες και κατά βάση, τους καλύτερους… Τα μικρόβια, οφείλουν να λαβώνονται, εν τη γενέσει… Ίσως τότε, να αποβληθεί και η δυσοσμία, των λεπτών… Ίσως καθαρίσει η ψυχή και γαληνέψει ο νους…Ίσως τότε, πάψω να φοβάμαι…

Φυλάξου, από τις σφαίρες που καρφώθηκαν, στα χείλη μου…

©Kalliopi Tsouchlis