Ξαθέρι των Αγγέλων
Το ωραιότερο ταξίδι τους, έμελλε να ξεκινήσει, εκείνο το Φεβρουάριο…Δυο άνθρωποι πολυταξιδεμένοι, ποτισμένοι, από την αλμύρα της θάλασσας, μα και γεμάτοι από την ευλογία της, τη λάμψη και την ομορφιά της...
Δυο ψυχές, γεμάτες από αγάπη και πάθος για τη ζωή και παράλληλα δυο ματωμένες καρδιές ,από πληγές, που άφησαν οι μαχαιριές, στο πέρασμα του χρόνου...
Γνωρίστηκαν κι ερωτεύτηκαν, δίχως τα πρέπει και τα μη, όλα τα ''αν'', έγιναν ''θέλω''…
Κι εκείνη η λέξη της μαγείας, κατάφερε να λύσει, τις αλυσίδες, που τους είχαν κυκλώσει, δίχως να το θέλουν, αλλά επειδή αναγκάστηκαν. Έχτισαν γύρω τους πύρινα τείχη, για να προφυλάξουν, ότι είχε απομείνει και να μην μπορέσει ποτέ, ξανά κανείς, να τους πληγώσει...
Όμως, όλα έγιναν παρελθόν και σαν χάρτινος πύργος, γκρεμίστηκαν μπροστά τους, τη στιγμή που αφουγκράστηκε, ο ένας τον άλλον. Τα κορμιά τους, αγκαλιάστηκαν κι άρχισαν να ενώνουν, όλα εκείνα που τους χώριζαν… Η απόσταση, έγινε ενότητα…
Τόλμησαν να κολυμπήσουν, μαζί στον ωκεανό τους, αγκαλιασμένοι, τίποτα δεν τους χώριζε... Ήταν τόσο αγαπημένοι, από τη μέρα που γνωρίστηκαν, ένας έρωτας θύελλα, με την πρώτη ματιά …
Εκείνη, ατίθαση, σίφουνας στο πέρασμα της, αυτός, τόσο όμορφος και δυνατός , κατάφερε, με δυο του λόγια μόνο, ν’ αγγίξει το φυλλοκάρδι της… Έδωσε χρώμα και πνοή, στη ματαιότητα του κόσμου...
Κάπως έτσι λοιπόν, ο Αφέντης της Μοίρας και Καπετάνιος της Ψυχής της, άγγιξε το χέρι της και την τράβηξε κοντά του, σε μέρη αλαργινά… Μια ρότα, ανύπαρκτη στο χάρτη, με πορεία σταθερή και με μοναδική πυξίδα, το θάρρος των ματιών της...
Το κορίτσι λοιπόν τόλμησε, αφού ένιωσε, πως βρήκε ότι λαχταρούσε… Το αναπάντεχο, έγινε πραγματικότητα και τ’ όνειρο, στιγμή… Κι αν τύχει, η φωτιά τους, να τους κάψει, οι στάχτες θα σκορπιστούν, στη θάλασσα που τόλμησαν και γεύτηκαν μαζί …
Και κάπου στα μισά, πριν δοθεί ο επίλογος τους, εκείνη θα του αποκριθεί, κοιτώντας τον, με θαυμασμό,
''Για όσο αναπνέω θα σ' αγαπάω, μα κι αν πάψω να υπάρχω, η ψυχή μου θα σ’ ακολουθεί, αφού θα ζει, για πάντα…''
©Kalliopi Tsouchlis
