Ανεκπλήρωτο

Κάθε που θέλω να θαυμάσω, την έκτασή σου τη μεγάλη,
πάω στο περιγιάλι.
Το άγριο σου κύμα για ν’ ακούσω, και στη δροσιά σου να με λούσω·
στο μαϊστράλι.

Έρωτα – Θάλασσα, ουρανέ μου, έρωτα εσύ παντοτινέ μου,
πάλλευκε γλάρε,
έλα και πάρε με μαζί σου, να γίνω αρμύρα και πληγή σου,
του νου μου Φάρε.

Ω, Θάλασσα, κρινογαλάζια, που απ’ τα πολύτιμα τοπάζια,
στη συλλογή μου,
που ‘χω απ’ το Μίνας Ζεράις, φέρει, κι από το λόφο του Μοντερρέι, 
- πέτρα δική μου.

Γόησσα συ, παραμυθένια, που’ χω στο νου μου αγνάντια κι έγνοια,
παλιά μου φίλη,
γλυπτή από χέρι Ποσειδώνα, που μου ‘γινες μέσ’ στον χειμώνα,
θρήνος… καντήλι…

©Kalliopi Tsouchlis