Η απόχρωση
Ψυχές και δράματα, ζωές και δρώμενα, γλύφουν μια φλόγα ανελέητη, σε μιας στιγμής αποκαΐδια… Κι εκείνη η βροχή που ποτέ δεν ήρθε, έμεινε ανάμνηση στο πριν κι οδύνη στο μετά…
Πόσα πριν και άλλοθι, σέρνει κάθε πλάτη; Πόσα ψέματα λύγισαν κάθε σπόνδυλο κι έμεινε το κουφάρι λυγισμένο κι ανήμπορο στα όσα;
Πέρασαν οι μέρες και οι μήνες, τα χρόνια κι οι καιροί και στην παρακαταθήκη, μια μικρού μήκους ταινία να εξιστορεί τ’ ανείπωτα…
Σε μια πιρόγα, ήρθε μια σφαίρα να καρφωθεί στον κρόταφο και να φωνάξει δυνατά :
'' Εδώ είμαι ξαναπαίζω…''
Γυμνά κορμιά φλεγόμενα, στάχτες τριγύρω, συντρίμμια κι ένα κλειδί σκουριασμένο στην γωνία…
Εκείνο της εξόδου το κλειδί, ανήμερος ο νους στην θέληση της δύναμης, θύμα της καρδιάς…
Νυχτέρια μύρια σκοτεινά, δίχως φεγγάρι, δίχως αστέρια κι όνειρα… Δίχως ανάσα… Δίχως απάγκιο…
Σ’ ένα μόλο γερασμένο ξεβρασμένες ελπίδες κι αντοχές στο περιθώριο και μια καταχνιά ανυπέρβλητη…
Χάθηκε ο ήλιος στην σκιά του, κρύφτηκε η λάμψη του στη λέξη που δεν ακούστηκε ποτέ… Κι έμεινε το ''Αν'' να αγκαλιάζει το κορμί μ’ ένα σεντόνι δακρυσμένο…
Τραβηγμένη η αγάπη μεσολάβησε στα τρύπια όνειρα, σε μια θάλασσα βαθιά… Δακρυσμένη στο μεταίχμιο, θλιμμένη στον επίλογο…
Παρονομαστές, το μαύρο και το γκρι, σε μια σκληρή απόχρωση του τέλους που προμήνυε το μέλλον σ’ ένα σκισμένο δίχτυ…
Έσταξε η χαρά την συντροφιά κι ήρθε η σιωπή, οδυνηρή, φοβισμένη και δεδομένη…
Τελικά, είναι πολύ σκληρό το βλέμμα της απόχρωσης…
Να προσέχεις τον συνδυασμό, προμηνύει την φυγή…
©Kalliopi Tsouchlis
