Ανυπότακτα όνειρα
Μπαλωμένο κρύσταλλο θυμίζεις απόψε, ζυγώνεις, ματώνεις, σκοτώνεις και φεύγεις…Γυμνός, εντός κι εκτός, γυρεύεις ν’ απολογηθείς, μες στην δική μου Ιθάκη…Σαράκι η γύμνια σου, λιμνάζει μες στην σάρκα…
Τραγικά τα καρφωμένα ερωτηματικά, σαν τις βίδες στρέφονται, στον νου σου…Σώπα, δεν έχει νόημα, το γυαλί πάγωσε…
Αναλογίστηκες ποτέ τι σημαίνει έρωτας; Κι αν δεν γνώρισες τη μεθυσμένη ανατολή, κάνε ένα βήμα, με τη φαντασία σου…
Η νύχτα πίνει το γιατί, σε δυο φιλιά κομήτες, σε δυο κορμιά φλεγόμενα κι απ’ αγάπη ποτισμένα…
Σε δυο φωτιές, ενώνονται χίλια ποτάμια ρίγους και η βραδιά μεθάει στην υφή και σ’ αγκαλιά λογίζεται… Κι ο ήλιος, έρχεται να στεγνώσει το υγρό, της λήθης άγγιγμα…
Κι είναι εκείνες οι μέρες, που αποκτούν νόημα…Ξαφνικά, δίχως λόγο, δίχως αιτία… Ακόμα κι αν ο ουρανός δακρύζει, στις δικές σου ίριδες, λάμπουν ακρογιαλιές και δάση μεταξένια…
Και κάπου στο μεταίχμιο, κλωστή που σπάει ο πόνος, κουβάρι που ξετυλίγεται η ελπίδα…
Να ελπίζεις, για να φωτίζεις τα όνειρα μου…
©Kalliopi Tsouchlis
