Μέλλον παρελθόντων

Γιατί να σπαταλώ τις νύχτες μου βουτηγμένες σ' εκείνα τ' αναπάντητα,
Γιατί τα μάτια να δακρύζουν τώρα που η θύμηση ακονίζει, του νου κάθε ρανίδα,
Γιατί η ψυχή να στάζει δάκρυ πάνω από το ίχνος, μιας παλιάς φωτογραφίας,

Ποιος άραγε, άξιζε τον πόνο τον δυσβάστακτο,
Ποιος ήταν εκείνος που τόλμησε τ’ αδιανόητο,
Ποιος την καρδιά μου όρισε στο πρέπει κι εξόρισε στο χάος,

Τώρα, έμειναν στάχτες και κουφάρια να κοσμούν τη δυσοσμία,
Τώρα η τραγωδία απέκτησε φωνή και ουρλιάζει,
Τώρα φεύγω ηθελημένα αψηφώντας τη ματαιότητα του πρέπει.

©Kalliopi Tsouchlis

Αλησμόνητα τα περασμένα

Είναι ανώφελο να μοιράζεις απλόχερα την πίκρα,
Ανήθικο να πατάς στο χώμα από το αίμα εκείνων που τόλμησαν,
Να σ’ αγαπήσουν δίχως το αντάλλαγμα,

Νότες σε πεντάγραμμο είμαστε,
Μια σύντομη μπαλάντα που θα λησμονηθεί στο διάβα του καιρού,
Μόνο η θύμηση θα μείνει,

Ντύσε λοιπόν το παρελθόν μ’ ανάμνηση,
Το άδικο πονάει το ψέμα είναι που πληγώνει,
Μην ρίχνεις άλλο οξύ στην πληγωμένη χούφτα,

Αναθεώρησε τα δεδομένα σε προσωρινά,
Ανίκανοι σταθήκαμε στην αιωνιότητα μάταια παλέψαμε το χρόνο,
Να συγχωρείς πριν την πλάτη σου γυρίσεις,

Η συνείδηση κρατάει την καρδιά σε νηνεμία,
Η τύψη την κουράζει γονατίζει κάθε χτύπο της,
Απέναντι μας στέκεται τραβάει τη ζωή και χάνεται.

©Kalliopi Tsouchlis