Λύχνος της αυγής

Ένα καράβι του Έρωτα, με λερωμένο νήμα,
αυτή, πήρε και ξέπλυνε με το θαλάσσιο κύμα.
Χρυσοκλωστές τρεις Θύσανοι, απ' τα σεπτά επουράνια,
κι από το γιόμα κι ύστερα... της μοναξιάς η ορφάνια.

 
Α, χρώμα να 'ταν δειλινό πού βλάσταινε η αγάπη,
τις μύριες του έρωτα πληγές να γιάνει, μ' ένα χάπι.
Να ραίνει αρμύρας τ' άρωμα κει που οι ψυχές πονούνε.
Να ξεκλειδώνει μι' άβυσσο, γι' αυτούς όπου αγαπούνε.

 
Όπου σκιά, τρεις Θύσανοι χρυσοκλωστές: τις γνέθει.
Σε σύννεφα ολοπόρφυρα καιρό που τ' απαντέχει. 
Νήμα βροχής και οι πλέξεις της στο φως της πανσελήνου,
για να μπορεί τα αισθήματα στις ώρες του κινδύνου. 

Σε γαλανά νερά ο ειρμός που τα 'καμνε κεντίδια.
Σε μια εκκλησιά τα δώρισε και ντύσαν τα στασίδια.
Τ' ασήμια, τα μαλάματα τρεις πλέξεις Φως, πού αρμένισε. 
Για να θυμάται, κράτησε τον λόγο που τα γέννησε.

©Kalliopi Tsouchlis