Μπότζι

Κοχύλια ψάχνω κι όνειρα μες στα ξανθά μαλλιά σου,
κι έναν κισσό αλγεριανό στο χρώμα των ματιών σου,
να σ’ ευωδιάζει ολονυχτίς μες στην χλωμή σου κλίνη,
για σένα που δακρύζουνε τ’ αστέρια και η σελήνη.

Κι αν δεν σ’ αντάμωσα ποτέ και το κορμί δεν είδα,
στον ήλιο σ’ έταξα μεμιάς στην λαμπερή του αχτίδα.
Φοράς αλλόκοτη ομορφιά στον κόσμο που σπανίζει,
σαν ίδια πορφυρόχρωμη καμέλια που ανθίζει.

Δεν έχει τρόπο η Θάλασσα να ρθεί να σου μιλήσει,
μονάχα με το κύμα της στον πόνο θα δακρύσει,
είναι γυναίκα και φορά το γαλανό της ντύμα,
εκείνο, που το νείρεσαι με τον αφρό της πρίμα.

Ποιο δειλινό να προσδοκά και ποιαν αγάπη, μόνη;
Μονάχη πέρα δέρνεται και στις ερμιές θυμώνει,
λικνίζεται, δεν σκιάζεται τα ρέλια τα σπασμένα,
θεριό κι ανήμερο κορμί στου χρόνου τα χαμένα.

Ορίζεται με τη χλωμή τη φορεσιά της, αύρα,
ν' αποτινάξει τα σκουτιά του Χάροντα τα μαύρα.
Ν' αγαπηθεί και μόλις βρει λιμάνι ν’ απαγκιάσει,
κείνο το πλέριο σου κορμί ν' αδράξει και να στάσει.

©Kalliopi Tsouchlis