Το τάμα

Σήκω και πάρε το στρατί που πάει για το μουράγιο,
να σου θωρώ τα κύματα για να 'βρω το κουράγιο,
ως να σιγάσουν οι άνεμοι και να χαμογελάσουν·
της θάλασσας τ' ανήμερα για λίγο να κοπάσουν.

Κι αν δεν μπορέσεις μάτια μου να ρθείς να μ’ αντικρίσεις,
ευχή μου και λαχτάρα μου να μη με λησμονήσεις.
Εγώ θα στέκω ολημερίς και θα προσμένω αγάλι,
Να 'ρθεις τη μέρα που ποθείς μες στην δική μου αγκάλη,

ώστε με πάθος, στον δικό μου κόρφο να κρατήσω,
κι ό,τι απ’ τον έρωτα ζητάς θερμά να σου χαρίσω.
Έλα μου αγάπη, γέλα μου και δείξε πως υπάρχεις,
Τα πέλαγα και τις στεριές κι ό,τι που θέλεις να ‘χεις.

Ώρες και μέρες θα σταθώ σε τούτο το μουράγιο,
και στην Αγια Μαρκέλλα μας να στήσω εγώ τ’ απάγκιο,
παρακαλώντας την θερμά για να σε φέρει αγάλι,
στην στερημένη από καιρό που λαχταρούσα αγκάλη.

©Kalliopi Tsouchlis