Γράμμα εν λευκώ
Όμορφο χρώμα το μαύρο, ακόμα ωραιότερο όμως είναι το κόκκινο… Διαφορετικά χρώματα… Κι όμως μοιάζουν τόσο… Έχουν ένα κοινό στοιχείο, ξέρεις ποιο είναι αυτό;
Η λαχτάρα… Κουρνιάζεις μες στο μαύρο πέπλο, μόλις πέσουν τα φτερά σου κι αγκαλιάζεις το αίμα σου που κυκλώνει κάθε φλέβα σαν το ρεύμα...
Κοκκινίζεις μόλις το συναίσθημα ζυγώσει στην ψυχή σου, κοιτάζεις την μαύρη στάχτη κι απλά γυρίζεις την πλάτη…
Δράση και αντίδραση σε μια στιγμή μικρή… Σ’ ένα άλλοθι βαμμένο με τα χρώματα του λυκαυγούς…
Κάπως έτσι το κυρίως θέμα, αποκτάει σάρκα και οστά, κάνει λάθη που λυγίζουν και όνειρα ακραία… Στα μοιραία και στ’ αλλοτινά, τιθασεύεται η ψυχή…
Βλέπεις εκείνη δεν φυλακίζεται, πάντα βρίσκει διέξοδο, ακόμα κι όταν εσύ κοιτάζεις το βυθόμετρο ενώ πλέεις στον Ωκεανό, εκείνη ξέρει να σε ταξιδέψει στον Βορρά, με μια σάρπα της Δύσης και διέξοδο στην Ανατολή….
Η Ανατολή κεντημένη από ακτίνες και χρυσάφια, λησμονεί τα πάθη και τα λάθη, στο μεταίχμιο ορίζει την Δύναμη μαζί με την Ελπίδα…
Στο σταυροδρόμι τους, θα συναντήσεις το χαμένο σου κουράγιο μα κι αν η πλεύση είναι οδυνηρή, μην ξεχάσεις πως τα ταξίδια γεννήθηκαν για όλους, η Θάλασσα όμως ανήκει στους λίγους…
Στο χέρι σου είναι το γράμμα της ζωής σου, να 'χει την σπίθα της λαχτάρας και την αλμύρα της ακρογιαλιάς…
Δημιούργησε και γράψε τον καλύτερο επίλογο, σίγουρα δεν γνωρίζεις το τέλος, γνωρίζεις όμως το παρόν, πάνω σε αυτό χτίσε με τριαντάφυλλα την βάση… Τα χρώματα θα τα βρεις κατά την διάρκεια του πλου…
Κι αν το μαύρο νοθευτεί, ρίξε παντού το λευκό…
Όσο είσαι εδώ και παίζεις, κοίτα να παίζεις καλά…
Στην παρτίδα της ζωής σου κράτησε τα ζάρια κι όχι τα πιόνια…
Να θυμάσαι, η ελπίδα γονατίζει πάντα στον επίλογο…
©Kalliopi Tsouchlis
