Οιωνός

Οι ρίμες μου και οι υγροί μου στίχοι,
από τ' ατσάλινο της άγκυρας το νύχι,
μια νότα μουσικής από τ' αστέρια
κι από τους ψίθυρους στο διάβα με τ' αγέρια.

Το σώμα αυτό που αγκάλιασες πέρα στης Χιος το φάρο,
πώς ήθελα για μια στιγμή να ζω να το κιαλάρω,
κι αν την ψυχή καλάρισες με τα χρυσά σου χτένια...
αγάπη που σ’ ονόμασα Χρυσή και μεταξένια,

τα δυο σου μάτια, Θάλασσα! αστράπτοντα, καθάρια!
Και τα γλυκά τα χείλη σου πανσέληνα φεγγάρια
να νοιώσω, από το πελάγο κι όλα της Γης τα μάκρη,
σαν σου μετρώ τα κύματα στης Χιος πέρα την άκρη.

Τάξε γοργόνα στο φτερό - μες στης αυγής το νήμα,
για να τον δεις ολάνθιστο με το λευκό το ντύμα,
στον ήλιο και να καρτερείς μακάρια την αγάπη,
τη νύχτα που σαλπάριζες μες στο σφοδρό δρολάπι.

©Kalliopi Tsouchlis