Αρνησιά

Δεν γεννήθηκε κανένας στα οικτρά σκοτάδια,
Θύμα στης ζωής το πέρασμα κατάντησε,
Θύτες εκείνοι που έσκαψαν το δρόμο του,

Υπαίτιοι οι δημιουργοί που μάτωσαν τα νιάτα του,
Ανεύθυνοι οι πολλοί που τον γαλούχησαν,
Λάβωσαν το σθένος του μαζί και την καρδιά του,

Δίχως να θέλει, σύρθηκε στου πόνου τα σοκάκια,
Έγραψαν το μέλλον του με στοιχειωμένο αίμα,
Μαύρισαν τα σπλάχνα του δίχως να τον ρωτήσουν,

Όρνια ανίκανα αγάπη να χαρίσουν χαμόγελο να λάβουν,
Αποκαμωμένοι πορεύθηκαν σε υπονόμους,  λασπωμένους,
Οδύρονται μοιρολογούν τη μοίρα την κακούργα,

Αρνούνται την ελπίδα μισούν το χάδι της αγκάλης,
Θάβονται σ’ εκείνο που τους δίδαξαν μια νύχτα με φεγγάρι,
Της ματαιότητας το τίποτα στ' όριο του γκρεμού,

Σκυφτός και σκυθρωπός ο γέρος πια τον θάνατο του αναμένει, 
Στο δέρμα του μια πινελιά ο πόνος στα μάτια του η πίκρα,
Μέχρι να βγει η ψυχή το σώμα να κρυφτεί κάτω απ’ το βρεγμένο χώμα.

©Kalliopi Tsouchlis

Της αγάπης πρόσω

Να φύγουμε για τη ζωή που αφήσαμε στου χρόνου την κλωστή,
Σιχάθηκα του κόσμου τα σωστά εκείνα που ράγισαν τον κόσμο,
Αγάπησα τα λάθη της καρδιάς μου με το μυαλό κατάχαμα,

Δυο μάτια παρωπίδες η θλιβερή τους ζήση με ματωμένο παρελθόν,
Μα την πορεία μου τολμάω να χαράξω για εκεί που αγαπώ,
Με την ψυχή στα σύννεφα και το κορμί στα πέρατα,

Να γράψω το παραμύθι μας με τ' ουρανού την τέμπερα,
Να ντύσω τα τραγούδια μας με στίχους το φιλί σου,
Στο βαλς της ευτυχίας να παίξουν τα όνειρα μας.

©Kalliopi Tsouchlis

Ανήθικη πληγή

Η φωνή μου, θάφτηκε στο διχασμένο σου κορμί,
Έμεινε μόνο η σιωπή να κοιτάζει το διψασμένο χώμα,
Μέσα βαθιά στη γη έθαψες τ’ απομεινάρια της ζωής,

Στάθηκες και τόλμησες κατάματα να μ’ αντικρίσεις,
Άναυδη γύρισα την πλάτη στο παγωμένο βλέμμα σου,
Χάθηκαν τα λόγια μου πνίγηκαν στο χάος του κενού σου,

Το φρικτό σου τίποτα θεοποιήθηκε στο βάθος της ψυχής μου,
Κράτησα την ευθύνη μου μα έχασα τη μυστική μου τόλμη,
Λύγισα και σύρθηκα στο λασπωμένο αίμα που έσταζε ενοχές,

Οι νύχτες που ξημέρωναν σκέπαζαν το ματωμένο στάχυ,
Αγάπη που κατάντησε μια κούφια κτηνωδία με ειρωνεία, τραγική,
Κι ο χωρισμός ήρθε και σφράγισε τ’ όνειρο το ανύπαρκτο.

©Kalliopi Tsouchlis