Πάλλευκα φτερά
Να μου κρατάς το χέρι και μην σε νοιάζει… Θέλει φτερά για να σταθεί η αγάπη, θέλει τον άνεμο αντικριστά και την πυγμή στην πλώρη…
Τα όνειρα είναι όμορφα όταν τα κάνουμε μαζί… Ποιος εκείνος που δεν ονειρεύτηκε μια νύχτα με βροχή;
Αναρωτιέσαι;
Κι αν τάχα ήρθαν και λάβωσαν το χαμόγελο που απλόχερα τους χάρισες, σήκω ψηλά και πέτα… Ήρθε το ξημέρωμα, ήρθε και ο ήλιος…
Τον ουρανό κατάματα να δεις και μην φοβάσαι… Τα εύκολα τα γνώρισαν πολλοί, τα δύσκολα όμως τα λύγισαν οι λίγοι…
Εκείνοι οι σιωπηλοί, εκείνα τα θεριά… Η πίκρα που κρύβεται στο γέλιο και στο χάδι, προμηνύει την ελπίδα για συνέχεια…
Δάμασαν τις μέρες σου, έλα εδώ και τσάκισε τις νύχτες τους… Πάρε τ’ ανάστημα στον ώμο και την ζωή στο τιμόνι, γίνε η πυξίδα σου και φύγε μακριά…
Μονάχα μην ξεχάσεις τ’ αστέρια και τα λευκά πουλιά, δεν γίνονται αντιληπτά από όλους… Η λάμψη κι η δύναμη χαρίζονται στους λίγους…
Κάνε πέρα την οδύνη, κοίταξε τριγύρω, ο κόσμος σου γελάει… Αγκάλιασε τα χέρια σου κι αγάπησε εσένα…
Μισούν την αγάπη, μισούν και τον αγώνα, δείξε τους πως είναι η νύχτα σαν ξυράφι… Το αίμα που έσταξε από τις φλέβες σου, κάνε το μπρούσκο κρασί, να το κοιτάζεις, να θυμάσαι σαν θα φεύγεις…
Ο ορίζοντας απλώθηκε μπροστά σου κι η σκυτάλη στολίζει την παλάμη σου… Ατσάλι γίνε και παλμός, για να σ’ ακούς και να σ’ αγαπάς…
Να φυλάγεσαι, οι αετοί αρμόζουν στα ουράνια…
©Kalliopi Tsouchlis
