Δύο φεγγάρια

Στάχτη μαζεύει η γραμμή μάταια κι απόψε δεν τελειώνει... Επισκέπτης βραδινός κι αναπόφευκτος, η θύμηση... Θυμάται και δακρύζει, ανήμπορη κοιτάζει έξω από το παράθυρο... Κι εκείνος απόψε τον ίδιο ουρανό αντικρίζει.... 

Δυο μάτια φεγγάρια δακρυσμένα, δύο στόματα ερμητικά κλειστά, στάχτη κι αποκαΐδια στολίζουν την βραδιά... Αφουγκράζονται την απώλεια, πονεμένοι απέναντι στην φρικτή μοίρα... 

Στοιχειωμένα σώματα, κουρασμένα μάτια, θόλωσαν στον πόνο... Δεν αντέχουν, καταρρέουν σ' οδυνηρή αυλαία... Παράσταση με θεατές εκείνην κι εκείνον... Ο καθένας στο δικό του σανίδι... Βασανίζεται κι αργοπεθαίνει... 

Κοιτούν τ' ακουστικό, κοιτούν και την οθόνη... Άψυχα και τα δυο και μια καρδιά κομμένη... Δαγκώνουν τα χείλη μήπως και σφραγίσουν την ανύπαρκτη αγκαλιά, στο ματωμένο αίμα που στο πάτωμα θα στάξει... 

Σε λίγο θα ξημερώσει, θα χαθούν... Δύο άνθρωποι σ' ένα κολάζ, κουρνιάζουν στο κρεβάτι, μιλούν σιωπηλά στο ψυχρό σεντόνι, μέχρι να ξυπνήσουν στο μοναχικό θάλαμο που έθαψε δυο ζωές... 

Καληνύχτα,  σ' αγαπώ...

Ήταν γραμμένο στην οθόνη...

©Kalliopi Tsouchlis