Άρωμα από Χίο

Εκείνη η ξελογιάστρα αύρα του Αιγαίου γαληνεύει την ψυχή μου,
Μοσχοβολά απ’ άκρη σ’ άκρη τα μάτια μου μαγεύονται,
Χαμογελώ την ώρα που κοιτάζω τον μέγα τον ορίζοντα,

Είναι κι εκείνο το νησί στη Σμύρνη μου απέναντι η Χίος, η δική μου,
Ο τόπος των χρωμάτων μου και των ανθέων ο μύρος,
Το νησί της ξενιτιάς της δίκοπης αλμύρας το κομμάτι,

Εκείνο το μικρό στολίδι μέσα στου Πελάγου την οργάντζα ,
Στέκεται περήφανο μα και στο χρόνο ματωμένο,
Ξεσπάει και δακρύζει μέσα απ΄ τα μαστίχια του,

Σαν τη Μάνα της καρδιάς μου αγκαλιάζει τα παιδιά του,
Όσα στις Θάλασσες χορεύουν και τ’ άλλα που στη στεριά επιμένουν,
Μοσχομυριστός ο Κάμπος του ταξίδι στο λιμάνι κάνουν τα λουλούδια του,

Δίνω δικαίωμα στη σκέψη μου να περπατά μες τα σοκάκια του,
Σαν ροδοπέταλα τα πλακόστρωτα που ντύνουν το κορμί του,
Στην μοίρα τη θαλασσινή που αρμάτωσε τους πόθους μου,

Σ’ όσα πελάγη έφτασα το ίδιο έψαξα μα δεν το βρήκα,
Ο νους μου πυρετός δακρύζει σ’ όλους τους μικρούς του κόλπους,
Σαν του φυγά τη σκιά το τριγυρίζω τα βράδια τα μοναχικά,

Ταχεία θυμίζει η καρδιά μου που χτυπά μόλις το αντικρίσω,
Όσα ψάχνω κι όσα χάνω τα βρίσκω πάνω σ’ αυτή τη γη,
Κρατώ για σάρπα μου τον ήλιο από τη Δύση και τη φυγή μου στην Ανατολή.

©Kalliopi Tsouchlis

Στιγμές αλήθειας

Μα για όσο υπάρχω θα μιλώ μέσα από τα χαρτιά μου,
Κόπος πόνος και χαρά θ’ αγκαλιάζουν όλες μου τις νύχτες,
Εκεί και μόνο τότε ανέχομαι να ξεδιπλώσω την ψυχή μου,

Απέφυγε τις ερωτήσεις δεν βρήκα ποτέ τις απαντήσεις,
Στους γρίφους που λύνεις ασταμάτητα κάπου εκεί μέσα, ζω,
Άλλοτε καλά κρυμμένη πίσω απ’ το μελάνι άλλοτε πάλι, όχι,

Μάταια έψαχνα τρόπο να μιλήσω πνιγόταν η φωνή μου, στην ψυχή,
Στα γραμμένα μόνο υποκλίνομαι κι εξομολογούμαι κάθε νύχτα,
Άτονη και άφωνη η λευκή σελίδα ίσως γι’ αυτό, την εμπιστεύομαι,

Ανίκανη να κρίνει άτολμη να κατακρίνει της ζωής μου τα σκαλιά,
Αυτή μονάχα ένιωσε τα καυτά μου δάκρυα κάθε που ομολόγησα,
Έγδυνε πάντα τη σιωπή μου μέσα από τις ψυχρές γραμμές της,

Ερωτεύτηκα τα μυστικά που κράτησε στης μοναξιάς τη δίνη,
Της χάρισα το δικαίωμα να χαστουκίσει το περίπλοκο μυαλό μου,
Δεν προδίδει δεν ματώνει δεν σκοτώνει τον ανέγγιχτο μου πόθο,

Κατευνάζει κάθε λογής θυμό κοπάζει του άδικου τη μάταιη οργή,
Σ’ εκείνες τις όμορφες στιγμές λυγίζει η πένα κι απαγκιάζει το κορμί,
Το βέβαιο της μυστικής εμπιστοσύνης είναι που  μαρτυρεί το άλλοθι.

©Kalliopi Tsouchlis